Dlaczego opieka w domu?

Dom to miejsce, w którym czujemy się najlepiej. To nie tylko budynek, w którym możemy znaleźć schronienie, ale to także obszar do którego jesteśmy przywiązani. W którym czujemy się bezpiecznie, nawet jeśli w naszym życiu pojawiają się trudności. Panuje w nim zwykle swoisty klimat, atmosfera i tradycja. To tu zawsze podejmowane są najważniejsze decyzje życiowe, łatwiej znajdujemy czas na odpoczynek, relacje z rodziną i znajomymi. W domu najłatwiej wyrażamy uczucia, jak miłość, radość, szacunek czy nawet smutek. Każdy z nas, niezależnie od wieku, statusu społecznego, historii chorób potrzebuje poczucia bezpieczeństwa. A także spokoju i warunków umożliwiających swobodne i bez przeszkód funkcjonowanie.

Starych drzew się nie przesadza

Tak jak osoby młode, ludzie starsi nie posiadają łatwości wiążącej się z przystosowaniem do innych, nowych warunków życiowych czy mieszkaniowych. Są to zwykle osoby po przejściach, które niejednokrotnie los bezlitośnie doświadczył, nierzadko niosą potężny bagaż doświadczeń i przeżyć. Dodatkowo pojawiają się u nich różne dysfunkcjonalności związane ze zdrowiem fizycznym i emocjonalnym.

Z moich osobistych obserwacji wynika, że osoby starsze, które stają się niesamodzielne, a umieszczane są w domach starości bardzo ciężko przechodzą czas akomodacji, czyli przystosowania się do nowego otoczenia. Zawsze czują się zagubieni, osamotnieni, ich stan zdrowia często ulega pogorszeniu. Osoby z reguły przeżywają stres, co ujawnia się brakiem apetytu. Niechęcią do wykonywania prostych czynności takich jak mycie, ubieranie się, uczestnictwo w zajęciach aktywizujących, czy nawet rozmowa z personelem czy innymi rezydentami jest dla nich mało interesująca. Nierzadko czują frustrację, gniew, bywają agresywni i wydają się być nieobecni.

Z naszego doświadczenia

Przez długi czas miałam okazję pracować w Wielkiej Brytanii również z osobami chorymi na różne rodzaje demencji. Pomimo głębokich zmian u tych osób, jak zmiany osobowości, trudności z mówieniem i poruszaniem się, zawsze, gdy przychodził ktoś bliski do nich w odwiedziny, widoczny był na ich twarzach uśmiech, wzrastał apetyt, pojawiała się chęć rozmowy i wykonywania czynności jak wyjście na spacer, gra w karty, bingo, układanie puzzli.

Ich zachowania stawały się niekiedy bardzo przewidywalne. Niejednokrotnie, obserwując swoich pacjentów orientowałam się dlaczego bywają smutni. Niekiedy przygnębieni, nie mają ochoty na jedzenie i picie, wychodzenie z łóżka czy pokoju. Działo się tak szczególnie po długim czasie braku kontaktu ze strony najbliższych. Po prostu ogarniała ich tęsknota. Podopieczni często też sygnalizowali swoje rozterki poprzez płacz, szukanie dróg wyjścia z budynku, nieustanne dopytywanie się o rodzinę, wielokroć ogarniała ich depresja.

Podsumowanie

Zachęcam Państwa, szczególnie kiedy istnieją inne warianty, do starannego przemyślenia decyzji umieszczenia swoich najbliższych w ośrodkach, szczególnie całodobowych, gdyż z pewnością żaden z nich nie będzie w stanie zastąpić miejsca takiego, gdzie każdy czuje się najlepiej, we własnym domu.

Wierzę w to, że rodzice, dziadkowie, ciocie i wujkowie każdego z nas zasługują na to by swój ostatni etap życia spędzić w gronie najbliższych, w miejscu gdzie czują się bezpiecznie, z którego bije ciepło i wdzierają się wspomnienia, czyli w ich własnym domu.